خرید کتاب من دیگر ما جلد نهم

کتاب: من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت

نویسنده: محسن عباسی ولدی

ناشر: آیین فطرت

بریده کتاب :

بریده ۷

باید نگاهمان را به تربیت دینی تغییر بدهیم. ما چرا بی حجابی را وسیله شیطان برای انحراف انسان ها می دانیم، اما به خشم چنین نگاهی نداریم؟ چرا دغدغه باحجاب شدن دخترانمان را داریم، اما درباره خوش اخلاق بودن آنها چنین دغدغه ای نداریم؟ چرا نسبت به نماز بچه هایمان حساسیم، اما برای داشتن روحیه مدارایشان آن قدری که باید، حساس نیستیم؟

من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت، ص ۱۲۳

بریده ۸

استفاده از حرف های زشت چند اثر منفی دارد:

اول این که قباحت استفاده از این کلمات در محیط خانواده از میان می رود و فرزندان در رابطه با دیگران از آن واژه ها استفاده می کنند.

دوم این که شخصیت محترمی از پدر و مادر در ذهن فرزندان نقش نمی بندد. استفاده از حرف زشت قبل از آن که اهانت به فرد مقابل باشد، اهانت به خویشتن است. کسی که به خودش احترام نمی گذارد، نمی تواند توقع احترام از دیگران داشته باشد. گاهی زمینه این بی احترامی به قدری به دیگران جسارت می دهد که حتی فرزند از همان واژه ها برای پدر و مادر خودش استفاده می کند.

خُرد شدن شخصیت و کرامت فرزند هم سومین اثر منفی استفاده از کلمات زشت است.

من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت، ص ۱۵۹

بریده ۱۱

کسانی که دغدغه تربیت کردن دارند، به دنبال تربیت شدن خواهند رفت؛ زیرا می دانند تربیت، حرف زدن نیست، عمل کردن است، و فرزندان بیش از آن که شنونده های خوبی باشند، بیننده های ماهری هستند.

من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت، ص ۲۱۷

بریده ۱۰

بهتر است وقتی از بچه ها درباره چیزی مشورت می خواهید، به آنها بگویید فکر کنند، بعد جواب بدهند. زمان فکر کردن را به اندازه اهمیت مطلبی که مورد مشورت قرار می گیرد، تنظیم کنید. این کار موجب می شود بچه ها به صورت عملی، فکر کردن درباره یک موضوع را یاد بگیرند.

اگر مسئله مورد مشورت از اهمیت ویژه ای برخوردار است، حتما از او بخواهید که فکرهایش را بنویسد و آنها را مرتب کند. این طور، شرایط بهتری برای فکر کردن مهیا می شود.

من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت، ص ۲۰۱

بریده ۹

شاید از نگاه برخی از ما، فاصله میان شوخی تا تمسخر چندان نیست؛ اما به نظر می رسد این فاصله به قدری است که تشخیص آن دشوار نباشد.

در تمسخر، شخصیت فرد مسخره شونده خُرد شده و دچار آزار و اذیت روحی می شود؛ در حالی که شوخی، رد و بدل شدن حرف هایی است که در فرد مقابل احساس سرخوردگی و خُرد شدن ایجاد نکند و مایه شادی و سرور او شود.

یکی از اشتباهات ما این است که خیال می کنیم بچه ها، مثل بزرگترها احساس شخصیت نمی کنند. برای همین هم در گفتگو با آنها بدون حساسیت لازم حرف هایی را می زنیم که تمسخر محسوب می شود و شخصیت آن ها را خرُد می کند.

البته مسخره کردن، تنها با گفتار انجام نمی شود. رفتارهای ما مثل گفتارمان می تواند مایه تمسخر فرزندمان شود. ممکن است ما نام برخی از کارهایی را که انجام می دهیم، تمسخر نگذاریم؛ اما این، موجب نمی شود که واقعیت تغییر کند. کاری که تمسخر فرزند است، نتیجه خود را می گذارد؛ چه ما نام آن را مسخره بگذاریم و چه نگذاریم.

من دیگر ما، جلد نهم، کلاس آقای تربیت و درس شیرین کرامت، ص ۱۶۱