نقد رمان اتاق : فرهنگ و وضعیت اسفناک حقوقی کودکان در امریکا

نقد رمان اتاق نوشته ی اِما دون اِهو

اتاق برای همه نماد آرامش است، و یا حداقل نماد سکونت، سکوت بعد از کار زیاد! این برای یک فرهنگ و یک کشور نیست! “نماد” است! و البته شاید در طنز، محلی برای تفکر در باب بدی‌ها هم باشد!
اما در رمان خانم اما داناهیو، اتاق محل درد و تلخی است که خواننده را در سیصد و پنجاه صفحه با خودش غرق در آن تلخی می‌کند! خانم داناهیو، نویسنده دردهای جامعه آمریکایی است؛ جامعه ‌ای که آوازه‌ توسعه و آسایشش، سرپوش گذاشته‌ بر دردها و زشتی ‌هایی، که هم فریاد جامعه‌ شناسان را بلند کرده و هم نویسنده ‌های حقیقت ‌بین را به صحنه آورده‌است!

این رمان ٣۵٠ صفحه ای داستان روزهای زندانی شدن زن دراتاقی است. زنی ١٩ساله توسط مردی بنام “نیک پیر” دزدیده می شود و به مدت ٧ سال در اتاقی محبوس می شود؛ در آخر زن با کمک پسر بچه اش نجات پیدا می کند.

و بعد فرارشان است.
نویسنده ریزترین جزئیات زندگی زن و کودک را ترسیم کرده است.
در هر دو موقعیت زمانی و مکانی.

کتاب تنها روایت سختی های زندگی آنهاست و البته تدبیرهایی که زن به کار می برد تا بتواند امید را در دل خود و بچه اش زنده نگه دارد.

در صفحه ٢۶۴ اشاره می کند به وضعیت اسفناک حقوقی کودکان در امریکا:

• جاهایی وجود دارد که هر پنج بچه در یتیم خانه روی یک تخت می خوابند و شب ها دهانشان را با نوار می بندند تا صدایشان درنیاید.
• بچه هایی که توسط پدرهایشان هر شب مورد تجاوز قرار می گیرند.
• بچه های زندانی که آنقدر فرش می بافند تا کور می شوند.

تمام حرف هایی که امریکایی ها و اروپایی ها در مورد رعایت حقوق کودک و سند ۲۰۳۰ برای ارتقاء بچه های دنیا می زنند دروغ است، دروغ است، دروغ… :

• در طول داستان زن را مجبور به مصاحبه می کنند تا پول گیرش بیاید و بتواند آینده اش را بگذراند.
• در مصاحبه به جای آنکه واشکافی کنند که چگونه فرهنگ مزخرف امریکا چنین منجلابی تولید کرده؟!؛ زن را زیر فشار می گذارند که چرا بچه ات را پیش خودت نگه داشتی و او را که تازه آزاد شده اذیت می کنند که فردایش خودکشی می کند.

امریکا یک کشور نیست که کریستف کلمب کشفش کرده باشد؛
گم نشده بود ؛
بلکه سرخپوست ها انسان هایی بودند که آنجا زندگی می کردند؛
سفید پوستان حمله کردند و کشتند و تسخیرش کردند.
نتیجه شد مردمی با فرهنگ وحشی که به گفته خودشان
نه به زن؛
نه به بچه ؛
نه به…
رحم نمی کند.

در همین صفحه ٢۶۴ نوشته شده:
– می دانستید در امریکا ٢۵٠٠٠ نفر در سلول های انفرادی زندان ها، اسیر هستند؟
– بعضی هایشان بیش از بیست سال است که در زندان به سر می برند.

در آخر:
کاربران اینستا و تلگرام نامردند که این ها را هشتگ نکنند و به اطلاع شیفتگان فرهنگ آن ها و نقادان فرهنگ ایران نرسانند.